– Litteratur i særklasse

Den lokale debutanten Ingrid Lensol leverer litteratur i særklasse.

Ingrid Lensol er frå Frøyland i Time kommune. For tida bur ho i Trondheim. Foto: Privat/Emmanouela Tsipi Benjaminsen

Ingrid Lensol: Jeg savner å føle at noe ikke skal ta slutt. Roman. 127 sider. Cappelen
Damm.

Eg har ei innrømming å komma med, ei innrømming som kanskje er litt skamfull. For innrømminga går kanskje litt på tvers av det ein forventar av nokon som melder bøker og veit at eit omslag ikkje alltid kan seia noko om innhald eller litterær kvalitet, men eg lar det på eit vis styra meg likevel. Det er sjeldan at eg kjøper ei bok frå ein bokhandel, og når eg gjer det, kjøper eg så godt som aldri ei tynn bok.

Eg hadde mest sannsynleg aldri gått ut av ein bokhandel med Ingrid Lensol si debutbok. Rett og slett fordi eg i møte med stive bokprisar ser etter ei bok kor eg kan få litt for pengane, gjerne meir enn 400 sider. Mi oppfordring til deg som les dette, er: ikkje gjer som meg. I staden må du tenka at sjølv ei bok på 127 sider kan romma så mange fine skildringar, så interessante karakterar, så mykje liv at du har gjort eit kupp viss du kjøper med deg «Jeg savner å føle at noe ikke skal ta slutt».

Det er ei utfordring å forklara kvifor denne boka trefte meg og gjorde at eg sat igjen med ei kjensle av at eg hadde lese noko heilt unikt. Det er på ingen måte ei handlingsmetta bok. Det er ikkje actionfylt eller nitrist eller bekmørkt. Det er berre ei lita bok om livet til ei heilt normal jente, om ein heilt normal oppvekst. Det er ei kjærleikserklæring til å ha ein god ven å veksa opp med og eit søsken å ta vare på.

Erle veks opp med Sol i nabohuset, og når ho er seks år, kjem den etterlengta broren Edvin til verda. Saman veks dei opp på Frøyland, og Erle vil så gjerne ta vare på broren sin. Samtidig går ho med ei frykt i seg, ei frykt for å mista dei ho er glad, for at noko forferdeleg skal skje, og denne frykta slepp ikkje taket.

Ingrid Lensol har levert ein glimrande debut kor ho viser korleis frykt og angst kan gå hand i hand med fine opplevingar. Angsten Erle kjenner på er til stades gjennom heile romanen, men likevel ikkje altoverskyggande. Redsla til Erle blir aldri sjukeleggjort, men viser i staden korleis velfungerande personar plutseleg kan bli trefte av katastrofetankar og sterke inntrykk.

Romanen har Lensol bygd opp som ein montasje kor me får små glimt inn i kvardagen og livet til Erle. Situasjonsskildringane til Lensol er treffsikre, og ofte får dei meg til å mimra tilbake til eigen barndom, for det er så attkjennande. Ord som «sing star» og eingongskamera gir ein peikepinn på kor tid Erle vaks opp, men Lensol klarer likevel å unngå overdriven nostalgi og å fortapa seg i tidskoloritten. I staden krydrar ho teksten med små detaljar som fargelegg situasjonane og gjer dei levande for lesaren. Sjølv om setningane er nøkterne og direkte, rommar nokre av dei heile forteljingar i seg sjølv.

Eg tar meg fleire gonger i å bli imponert over at ein debutant klarer å levera ein roman som er så – eg finn ikkje eit betre ord for det – velbalansert. Lensol fell ikkje for freistinga til å legga inn cliffhangarar, brå vendepunkt eller andre spenningsmoment ein vanlegvis forventar i ein roman. I staden er ho tru mot den enkle, men likevel så djupe historia frå start til slutt.

Rogaland har fått eit nytt forfattartalent, og eg håpar «Jeg savner å føle at noe ikke skal ta slutt» ligg på mange nattbord rundt om i Norge framover.