Eg var 18 – og mista retten til sorg

23 år gamle Maren Lindal etterlyser sorgtilbod for ungdom. Foto: Privat

DEBATT: Då pappa døydde, var eg nettopp blitt 18 år. For vaksen til å få hjelp. For ung til å bere det aleine.

Eg hadde vore pårørande sidan eg var 10. Kreft. Håp. Tilbakefall. Eg planla gravferda hans hundre gonger i hovudet. Eg visste han skulle dø.

Då døden kom, kom stilla også. Mi veslesøster var 15 – ho fekk sorggruppe. Mamma blei enke – ho fekk støtte. Eg fekk ingenting.

Eg spurte sjølv: finst det ei sorggruppe for meg? Svaret var nei.

Eg var jo 18. Men eg var òg 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. Alle dei åra eg bar sorg utan å sleppe ho ut.

Eg festa hardt. Eg trudde eg hadde det bra, for det var jo pappa som var sjuk. Men inni meg var alt svart.

På dødsleiet lova eg far min at eg skulle ta vare på mamma og søstera mi. Han var blind, svak og sengeliggande – men han var framleis min klippe. Så gjekk han bort.

Eg fekk ansvar. Eg fekk sorg. Eg fekk ingen plass å sette ho. I systemet finst det ein stol for barn. Ein for enker. Eg sat midt i mellom – og fall rett ned.

Det finst mange som meg. Ungdom som fyller 18 – og mistar retten til hjelp. Dei treng ikkje meir ansvar. Dei treng støtte.

Vi treng sorgtilbod for ungdom. Vi treng vaksne som spør, ikkje berre ventar.

Eg er ikkje ute etter medlidenheit. Eg er ute etter endring.