Landslagsstjerne har frykta å legge opp: – Eg har sett stygge eksempel

– Nå er det over. Men det er merkeleg å seie dei orda. At «this is it».

Alexander Bonsaksen møter NRK på isen i Jordal Amfi der han fortel; denne sesongen blei hans siste.

– Det er vemodig. Men eg var heldig som fekk avslutte karrieren her kor eg voks opp.

Han snakkar om Vålerenga. Klubben der han lærte å gå på skøyter som treåring. Og som han fekk spele sin siste kamp for.

Karrieren enda i sluttspel-exit mot Storhamar den 24. mars.

– Det er jævlig vondt å tape sånn. Eg hadde jo ein draum om å avslutte med å vinne.

Har frykta å legge opp

«Bonsa» har aldri sett fram til denne dagen. At han ikkje lenger skal spele kampar med synging og hoing frå supporterane.

– Eg har alltid vore redd for det. Ein blir jo jævlig fort gløymt. Du blir på ein måte hylla til å gå ut døra, og så er du «nobody».

Frykta botnar i opplevingar frå hans eigen karriere.

Bonsaksen har sett kor ille det kan gå om ein ikkje har ei utdanning å lene seg på eller arbeidsplass å gå til når karrieren er over. I dei verste tilfella har dei enda i alkohol og rus.

– Eg har sett stygge eksempel på nært hald.

– Veldig mange blir etterlatne fort. I klubbane blir du ei brikke i eit stort spel. Når du er ferdig, så er du ferdig. Da skal dei handtere arbeidsoppgåvene sine. Da er ikkje du med i planane.

Ønsker endring

Bonsaksen sjølv har planen klar nå som karrieren er over. Han skal jobbe i eit eventfirma.

Oslo-guten skildrar seg sjølv som heldig, som utan utdanning har fått høve til å kombinere toppidretten med ein deltidsjobb i firmaet dei siste åra. Det gjer at han nå går rett over i full stilling.

Bonsaksen ønsker fleire skal kunne gjere det same og ber klubbane ta grep.

– Ytst få fyller banken såpass at dei kan berre legge seg på sofaen når karrieren er over. Eg håpar fleire klubbar hjelper til med å ordne stillingar for spelarane så dei har noko å falle tilbake på.

Leiar i NISO, Kristoffer Vatshaug, seier at å legge opp som toppidrettsutøvar gjerne er knytt til å få ei form for identitetskrise.

– For dei som synest dette er vanskeleg kan det slå ut i uro av ulike former. I dei verste eksempla kan ein begynne å bruke rus eller gamble for å finne tilbake til denne verdien av seg sjølv, seier Vatshaug og held fram:

– Eg synest det blir jobba bra, men ikkje godt nok. Eg ser at vi kan gjere enda meir.

President i Noregs ishockeyforbund, Tage Pettersen, er einig i at dette er noko som bør jobbast meir med.

– Idrettens Karrieresenter og fleire klubbar har avtalar med enkelte sponsorar om exit-stillingar. Men på dette området kan vi som forbund og klubbane openbert strekke oss lenger. Dei siste åra har vi likevel løfta dette med mental helse høgt på dagsordenen for å gi alle verktøy til å kunne takle vanskelege dagar på ein betre måte.

Pettersen fortel at dei har hatt større fokus på å legge til rette for at unge skal kunne kombinere idrett med skolegang og utdanning, men at dei jobbar saman med toppklubbane i Elitehockey for å betre tilrettelegginga til livet etter hockeykarrieren.

Les svaret til Elitehockey her:

– Kroppen vil ikkje

Alexander Bonsaksen har vore ein viktig spelar på det norske landslaget i ei årrekke, der han blir ståande med tre OL og ti VM. Han legg opp etter å ha spelt både i Noreg, Sverige, Finland og Tyskland.

Han mimrar tilbake til å vekse opp i barndomsklubben på laget Vålerenga Blueberries, der han var ein del av ein sterk 87-årsgang, med Mats Zuccarello i spissen.

Han skulle gjerne kunne sagt at han nå er mett og vil gi seg, men det er han ikkje.

– Hovudet mitt vil jo, men kroppen vil ikkje. Derfor er det vanskeleg, seier Bonsaksen.

– Eg er 38 år og har ein kropp som har fått køyrt seg gjennom karrieren. Og akkurat nå toler ikkje hofta mi meir. Eg har operert venstrehofta to gonger og høgre éin. Og nå er det venstrehofta som har begynt å krangle meir og meir i løpet av sesongen.

Nå skal han bruke meir tid saman med familien som består av tidlegare snøbrettkøyrar Silje Norendal og barna Nicoline (11 md.) og Bianca (3,5 år).

– For min eigen del er eg takksam for at foreldra mine aldri pusha meg. Det håpar eg at eg kan bringe vidare og berre legge til rette. Og at vi kan begynne med ein eller annan morosam idrett.

– Det er kaldt i ishallar som publikummar, så kanskje noko anna.