«Sukkersøtt dukkedrama»

My Melody og Kuromi er blant dei mest populære karakterane frå det japanske design­firmaet Sanrio, og inngår i det som ein kan kalle «kawaii»-estetikk.

«Kawaii» betyr noko i retninga av søtt eller elskverdig på japansk.

I utlandet blir det brukt om alt som passar til den spesifikt japanske forma for nusseleg.

Her til lands er Sanrio kanskje mest kjende for Hello Kitty, men karakter­galleriet deira er enormt, med dedikerte fans av kvar av dei: Min personlege favoritt er fiskemannen Hangyodon.

Kake­krigen

My Melody (Rei Sakuma) driv den beste kake­butikken i heile Mariland, full av liv, latter og gjestar.

For Kuromi (Junko Takeuchi), som endeleg har opna sin eigen butikk for søtsaker, er det dårleg nytt – ho får jo inga oppmerksemd!

Lei av å bli overskygga, legg ho planar for å vinne bake­konkurransen til meister­kokken Pistachio.

My Melody skal så klart også vere med, og ho har eit uventa triks i ermet: Eit magisk hjarte som kan få alt til å smake vedunderleg.

Det er jo for godt til å vere sant: Kakene laga med hjartet sin magi har urovekkande effektar på alle som et dei, og snart må både My Melody og Kuromi kjempe saman for å redde Mariland frå galskapen.

Ein uventa flørt med skrekk­sjangeren løftar denne delen av historia, og tek serien i ei retning ein ikkje ser kome.

Rivalar/radarpar

Den enorme fanskaren gjer at serien har eit ansvar for å svare til forventningane folk har for desse karakterane – noko eg føler han gjer.

Medan My Melody er ein sukker­klump av ein person, som ikkje vil anna enn at alle rundt ho har det bra, er Kuromi ei bad girl på nesten parodisk nivå.

Ho har kort lunte og stort ego, køyrer motor­sykkel og har hovud­skallar på alt ho eig.

Desse kontrastane er grunnlaget for mykje av serien sin humor.

Kuromi er ein småslesk og hemn­gjerrig rival, medan My Melody ikkje ser ut til å forstå at folk faktisk kan gjere slemme ting med vilje.

Samtidig er det ein uventa mengde sårbarheit som kjem fram etter kvart, og når desse såkalla rivalane må slå seg saman, blir det tidvis ganske rørande.

Handverk på høgt nivå

Det første ein legg merke til med «My Melody & Kuromi», er kor fargerik og flott animasjonen og verda er.

Medan mykje stop-motion hovudsakeleg brukar leire til å lage figurane, er nesten alle innbyggarane i Mariland filta. Det gir eit skikkeleg mjukt utsjåande som komplimenterer dei runde, søte karakter­designa.

Modellerings­leire vert brukt til auge og munn, noko som tillet ei overføring av klassisk todimensjonale ansikts­uttrykk som ein finn i dei fleste anime­seriar.

Også verda er super­sjarmerande, med plysjtre og arkitektur som hadde passa inn i eit leike­sett.

Det gjer det ekstra spesielt då serien i andre halvdel introduserer eit knippe skrekk­element, og handlinga drar frå bake­konkurransar til overnaturlege truslar.

Det er nok grunnen til at Netflix har sett grensa til 10 år, høgare enn ein ville forventa basert på kor uskuldig det heile ser ut.

Serien hadde fungert fint sjølv om dette berre hadde vore eit kakebake­drama, men stop-motion eignar seg så utruleg godt til det litt skumle – frå «Pompel og Pilt» til «Coraline».

Dei små ull­dottane i Mariland må kjempe mot kjensle og truslar mykje større enn dei sjølve. Tidvis intenst – og alltid nusseleg.

Om ein får mentale hol i tennene av det overdrive søte, kan «My Melody & Kuromi» vere litt i meste laget, men for dei som er glade i animasjon er dette ein godbit som er vel verdt å smake på.

Om ein i tillegg allereie har ein forkjærleik til kawaii-estetikk, er han eit must!